ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

RUN INTO IT
RUN INTO IT

RUN INTO IT

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ "ΖΕΣΤΑΜΑ"

24 Ιουλίου

Πριν από ένα γρήγορο τρέξιμο πιθανά να κάνετε ένα ζέσταμα. Πριν από ένα καλό δείπνο πιθανά να πιείτε ένα φρουτώδες απεριτίφ. Πριν από μια βραδινή έξοδο πιθανά να ακούσετε την αγαπημένη σας μουσική. Και πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε τη στήλη "Run Into It", ας συστηθούμε.

Αν αναποδογυρίσετε τα γράμματα της λέξης "nutrition", τα μπερδέψετε λίγο και τα παρατηρήσετε με προσοχή, θα δείτε ότι μπορείτε να σχηματίσετε (και) τη φράση "Run into it". Αυτό είναι και το όνομα της στήλης μου, η οποία όμως δεν σχετίζεται με το τρέξιμο αυτό κάθε αυτό.

Αφορά σε όλα εκείνα που "τρέχουν" στην καθημερινότητά μας, εισβάλλουν στη ζωή μας τυχαία και ενίοτε μας κάνουν συντροφιά για πάντα.

Διαβάσεις σε σταυροδρόμια με πολλούς ανθρώπους να τις περνάμε
Credits: @ryoji-iwata
Να! Μπορεί ας πούμε να δοκιμάσετε, εντελώς τυχαία -από λάθος- το ποτό της φίλης σας, η οποία είχε παραγγείλει Gin Tonic και από τότε να αγαπήσετε αυτό το long drink. Ή μπορεί να αγαπήσετε, όχι το ποτό, αλλά τη φίλη σας. Πάντως καταλαβαίνετε τι εννοώ. Ταυτιζόμαστε με κάτι που έγινε κάπου, κάπως, κάποτε και μετά γίνεται μέρος της ζωής μας. Άλλοτε για μικρό και άλλοτε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Και κάποιες φορές για πάντα. 

Ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας, ο Ιάπωνας Χαρούκι Μουρακάμι, στο βιβλίο του "Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο", αναφέρει ότι "μια προϋπόθεση για να είσαι τζέντλεμαν θα ήταν να μη λες τι κάνεις για να διατηρήσεις την υγεία σου", σκεπτικό με το οποίο εναρμονίζομαι απόλυτα.

Μια εικόνα του Haruki Murakami

 Άλλωστε, εδώ, δεν θα διαβάσετε ποτέ τι κάνω για να διατηρηθώ σε "φόρμα" (αν υποθέσουμε ότι είμαι σε φόρμα). Θα διαβάσετε κυρίως άρθρα που σχετίζονται με το πιο πρόσφατο αντικείμενο (των όχι ακόμα ολοκληρωμένων σπουδών μου) στον τομέα της διατροφής. 

Αλλά θα συναντήσετε και σύντομα άρθρα, από πράγματα που μου συνέβησαν λίγο πριν, λίγο μετά ή κατά τη διάρκεια της βάρδιας μου στο bar. Μερικές φορές μπορεί να αφορούν μόνο σε σκέψεις που όμως είχαν τη δύναμη να με σηκώσουν, για παράδειγμα από τον καναπέ ή να με οδηγήσουν σε μια χιονισμένη κορυφή, λίγες ώρες αφού ο τελευταίος πελάτης απομακρύνθηκε από την ατόφια ξύλινη, λουστραρισμένη μπάρα και άνοιξε τη δίφυλλη πόρτα που έτριζε αποχαιρετώντας με.

Σε κάθε περίπτωση, αν αφιερώνετε -σας το υπόσχομαι- όχι πάνω από 5 λεπτά τη φορά, θα μπορείτε να δείτε πώς βλέπω, προσωπικά, το FineBeing στη ζωή μου. Και γιατί όχι, να πάρετε και μερικές ιδέες που μπορεί να κάνουν και τη δική σας πιο…fine!