Η ΑΝΟΧΗ & Η ΑΠΟΔΟΧΗ

"Το λέω και το επαναλαμβάνω, θα επιδείξω μηδενική ανοχή σε παρόμοια περιστατικά. Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε". Σιγά ρε μεγάλε, σκέφτομαι από μέσα μου για το σχόλιο που έκανε στέλεχος μέσα σε συνάντηση της ομάδας του όπου έτυχε να είμαι μπροστά. Πόσες φορές θα έπρεπε να το πω εγώ αυτό, αλλά κρατήθηκα για να μην χαθούν οι τύποι…ηλεκτρίζομαι την ίδια στιγμή με τη σκέψη που κάνω. Τι σημαίνει "ανοχή" και από πού πηγάζει το οποιοδήποτε σχόλιο για αυτήν, το οποίο παραπέμπει σε απειλή;

"Η ανοχή θα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που θα απαγορεύεται στους ευφυείς ανθρώπους να κάνουν οποιαδήποτε σκέψη, ώστε να μην προσβάλλουν τους ηλίθιους" είπε ο τεράστιος Ντοστογιέφσκι και μας τρέλανε.

Με πόσους αλήθεια τρόπους μπορεί να ερμηνευτεί αυτό; Για πάμε λέω να το κόψουμε σε κομμάτια. Αλλά τι κομμάτια άραγε; Άντε λέω ψάξε το επαγγελματικό, το οποίο συνδέεται με την ελευθεριότητα. Ναι, αλλά ανοχή σκέφτομαι και πάλι. Σκληρή λέξη για επαγγελματικό περιβάλλον. Μήπως να σκεφτώ την επαγγελματική υγεία;

Ποια είναι τα 4 βασικά συστατικά για ένα υγιές εργασιακό περιβάλλον;

1. Η κατανόηση των διαφορετικών πολιτισμών

2. Η διασφάλιση της υψηλής ποιότητας ζωής

3. Η παροχή εκπαιδευτικών προγραμμάτων για την ανάπτυξη δεξιοτήτων

4. Η γνώση που ευνοεί τους διαπολιτισμικούς οργανισμούς

Κανείς δεν επιθυμεί να εργάζεται σε ένα μη υγιές εργασιακό περιβάλλον. Ιδίως η γενιά των millennials και η γενιά Z δείχνουν ακόμα μικρότερη ανοχή σε αυτό. Η διαμόρφωση ενός θετικού εργασιακού περιβάλλοντος επικεντρωμένου στην ανάπτυξη, συνεισφέρει στην καλύτερη εικόνα του εργοδότη, καθώς και στην προσέλκυση των καλύτερων ταλέντων.

Σωστό σκέφτομαι προς στιγμήν και συνδέω την ανοχή με την εξέλιξη, την γνώση με την στωικότητα. Αχά…! Νάτη πάλι η απότομη στροφή στη σκέψη του αποφθεύγματος του Ρωμαίου Αυτοκράτωρα Μάρκου Αυρήλιου:

"Να λες στον εαυτό σου κάθε πρωί: Θα συναντήσω σήμερα ανθρώπους που θα είναι παράξενοι, αχάριστοι, υβριστές, δολεροί, φθονεροί, αντικοινωνικοί. Όλα αυτά τα έχουν εξαιτίας της άγνοιάς τους για το καλό και το κακό".

Εδώ είμαστε. Ηχηρές όλες οι λέξεις του Αυτοκράτωρα. Αληθινές επίσης. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε όλοι μας σκεφτεί ακριβώς αυτά για συναδέλφους, συνανθρώπους, ακόμη και για άτομα της οικογενείας μας. Ίσως από μέσα μας, αλλά σίγουρα κάνοντας αυτές τις σκέψεις μπλοκάρουμε συναισθηματικά με τα λεγόμενα του άλλου και αυτόματα γινόμαστε αρνητικοί, συγκρουσιακοί, ακόμη και επιθετικοί.

Αν γινόνταν να λύσουμε τη διαφορά μας επιβάλλοντας την άποψη μας, ίσως και να μας ικανοποιούσε. Το ίδιο όμως θέλει να κάνει και ο άλλος. Άρα έχουμε αυτόματα δύο αντιμαχόμενες πλευρές που νιώθουν ότι και οι δύο εκφράζουν το σωστό και προσπαθούν να το επιβάλλουν με την φωνή, τη δύναμη, την εξυπνάδα. Αυτό ακριβώς εξέφραζε και ο συνάδελφος με τα περί "μηδενικής ανοχής και αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε".

Μήπως αισθάνομαστε περισσότερο από όσο χρειάζεται την Ανάγκη για αποδοχή σε σχέση με την έκφρασή μας για την ανοχή; Δεν είμαι σίγουρος, πάντως νιώθω ότι η συναισθηματική ανοχή και η ανάγκη για αποδοχή, όταν επαναλαμβάνεται, υποδηλώνει πως ένα σημαντικό "γρανάζι" της προσωπικότητάς μας κινείται στηριζόμενο στην ανασφάλεια και στην προβολή μιας εικόνας χαρακτήρα που θα έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι αποδεκτό.

Τι σημαίνει να δείχνει κανείς ανοχή;

Η ανοχή σημαίνει τι θυσίες είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για κάποιο άλλο άτομο, χωρίς να το έχει κερδίσει. Σημαίνει πως κάποιος μεταβάλλει συνεχώς τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, το καθημερινό του πρόγραμμα για να ικανοποιήσει τις ανάγκες ενός άλλου, χωρίς να υπάρχουν σαφή στοιχεία ότι οι δικές του συναισθηματικές ανάγκες θα ικανοποιηθούν στο άμεσο ή έμμεσο μέλλον. Δεν είναι εσφαλμένη πράξη να βοηθούμε, αλλά και να προσπαθούμε να ικανοποιούμε τις ανάγκες των άλλων. Όμως, όπως και σε οποιαδήποτε διαδικασία επικοινωνίας, είναι απαραίτητο να έχουμε επίγνωση του δείκτη ικανοποίησής μας.

Γιατί χρειάζεται να είσαι γενναιόδωρος με όρια;

Το να είμαστε γενναιόδωροι με τους άλλους είναι δείγμα ποιοτικού χαρακτήρα. Όμως όταν προσφέρουμε χρόνο, συναισθήματα και θετική ενέργεια χωρίς να υπάρχει αντάλλαγμα, τότε αυτή η διαδικασία δημιουργεί μοτίβα ισχύος των άλλων ως προς εμάς και καταστάσεις που τείνουν περισσότερο στην χειραγώγηση του ψυχισμού μας. Επομένως είναι αναγκαίο να θέτουμε όρια και να έχουμε πλήρη επίγνωση του κατά πόσο το άλλο άτομο είναι εξίσου γενναιόδωρο με εμάς, αλλά και ποια είναι τα κίνητρα πίσω από τη συμπεριφορά μας.

Να το λοιπόν που ξεκλειδώνεται σταδιακά το κουβάρι. Στράβωσε ο συνάδελφος γιατί ένιωσε απειλή και μη αποδεκτός μπροστά στον κίνδυνο του να εκτεθεί. Και τι έκανε; Το εύκολο. Απείλησε χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει την έκταση για να προστατεύσει το αίσθημα της αποδοχής που θέλει να απορρέει στο περιβάλλον του.

Ποια η διαφορά της Αποδοχής με την Ανοχή και η σχέση τους με τη διαφορετικότητα;

Η αποδοχή και η ανοχή είναι δύο λέξεις που συχνά συγχέονται λόγω της ομοιότητας στις έννοιές τους. Η λέξη αποδοχή χρησιμοποιείται με την έννοια της "έγκρισης" ή της "απόδειξης". Από την άλλη πλευρά, η λέξη ανοχή χρησιμοποιείται με την έννοια της "ανοχής" ή της "υπομονής". Μπίνγκο λοιπόν. Αποδεχτείτε με για αυτό που είμαι, αλλά θα ανεχτώ μέχρι εκεί που εγώ νιώθω, αυτά που θέλω. Άρα διαφορετικότητα. Αυτή η άτιμη λέξη είναι η γέφυρα που συνδέει ανοχή με αποδοχή.

Να δώσουμε ορισμό; Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου, καθώς και η έμπρακτη αποδοχή της, συμβάλλει στη δημιουργία κοινωνιών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από ιδέες ισότητας, αλληλοσεβασμού και δίκαιης μεταχείρισης.

Γίνεστε λοιπόν καλοί μου άνθρωποι πιο αιρετικοί σε κάποια πράγματα για να εμπνεύσετε και να εμπνευστείτε, να υλοποιήσετε και να απολαύσετε, να σεβαστείτε και να σας σεβαστούν, να προωθήσετε και να προωθηθείτε. Και αφήστε τις απειλές που ακούγονται αστείες. Γιατί όπως είπε και ο Αρχαίος Φιλόσοφος Δημόκριτος:

"Για όλους τους ανθρώπους, το καλό και το αληθινό είναι το ίδιο. Αυτό που προκαλεί ευχαρίστηση όμως είναι διαφορετικό στον καθέναν"