ΤΙ ΝΟΙΩΘΕΙ ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΕΑΣ ΟΤΑΝ ΤΡΕΧΕΙ

Πέντε και μισή το πρωί. Σχεδόν νύχτα ακόμα. Κατηφορίζω τη σχεδόν άδεια από κίνηση Λεωφόρο Κηφισίας. Παρκάρω, σχετικά εύκολα, στα δρομάκια μιας (όχι μόνο δικής μου) αγαπημένης αθηναϊκής γωνιάς, εκείνη του Μετς. Περπατώ στα πεζοδρομημένα σοκάκια πίσω από το Καλλιμάρμαρο.

View this post on Instagram

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη 🆂🅿🆈🆁🅾🆂 🅿🅰🆃🆂🅸🅰🅻🅾🆂 (@spyros_patsialos)

Κατεβαίνω τα όμορφα μικρά σκαλιά που οδηγούν στη λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου. Περνώ απέναντι για να μπω στον Εθνικό Κήπο. Ένα σμήνος πουλιών που αποφασίζει να μετακινηθεί από ένα δέντρο σε ένα άλλο "βάζοντας τις φωνές" με τρομάζει, αλλά ξεκαρδίζομαι αμέσως μόλις συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για όμορφους πράσινους παπαγάλους. 

Το σκοτάδι έχει αρχίσει να υποχωρεί και βλέπω κάπως καλύτερα τα χωμάτινα μονοπάτια του πάρκου που οδηγούν στο Ζάππειο. Συναντώ μερικούς φίλους, γνωρίζω κάποιους άλλους. Διακριτικές αγκαλιές και χαμόγελα. Ζητώ λίγο νερό, μου δίνουν ένα κλειστό μπουκάλι από ανακυκλωμένα υλικά. 

Ακούγεται μουσική και περπατάμε μέχρι το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Τρέχουμε στην Αμαλίας, την Πανεπιστημίου, φτάνουμε στην Aιόλου και τη Σταδίου. Με κάποιον τρόπο φτάνουμε στη Βασιλίσσης Σοφίας, αλλά μιλώ με έναν φίλο και δεν κατάλαβα ακριβώς πώς φτάνω ως εκεί. Νιώθω ότι ο δρόμος ανήκει αποκλειστικά σε μένα. Και πράγματι έτσι είναι. Κανένα αυτοκίνητο δεν με πλησιάζει, δεν με τρομάζει καμία κόρνα, καμιά "απελευθερωμένη" εξάτμιση. 

Το φανάρι στη Μεσογείων και Φειδιππίδου είναι κόκκινο, αλλά δύο αστυνομικοί μου χαμογελούν και μου κάνουν νόημα να περάσω. Στον κόμβο Κηφισίας και Αλεξάνδρας το φανάρι είναι πράσινο. Και να μην ήταν, πάλι θα μου έδιναν προτεραιότητα. Όλοι είναι υπέροχοι μαζί μου. Μα έχουν τρελαθεί; Κάποιοι μου φωνάζουν "καλημέρα", κάποιοι "μπράβο" και κάποιοι μου δίνουν νερό. 

View this post on Instagram

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη 🆂🅿🆈🆁🅾🆂 🅿🅰🆃🆂🅸🅰🅻🅾🆂 (@spyros_patsialos)

Στρίβω στην Αλεξάνδρας και Πατησίων χωρίς να κοιτάζω πίσω μου. Η αίσθηση της άδειας πρωινής Αθήνας είναι μαγική. Τα παλιά κτίρια με κυριεύουν καθώς πηγαίνω τόσο αργά. Νιώθω την άσφαλτο, τα υλικά με τα οποία είναι φτιαγμένη η πρωτεύουσα. Ο δρόμος είναι δικός μου, αλλά αποκτά άλλη διάσταση καθώς τον "αντιμετωπίζω" με τα "ελαστικά" των ποδιών μου.

Φτάνω σχεδόν στην Κυψέλη. Ως εδώ είχα φτάσει φοιτητής αναζητώντας δουλειά στη Φωκίωνος Νέγρη. Αναστροφή στην Κεφαλληνίας χωρίς "παντιλίκια". Γρήγορα στην οδό Μάρνης και μετά στην 3ης Σεπτεμβρίου. "Έι, πας ανάποδα" σκέφτομαι, αλλά δεν φαίνεται να νοιάζεται κανείς. Δεν τρέχει τίποτα απολύτως, ο μόνος που τρέχει είμαι εγώ. Κοιτάζω γύρω μου και δεν το πιστεύω. Κάνω μηδαμινό θόρυβο με τα παπούτσια μου, αλλά κάποιοι άστεγοι ξυπνούν και με κοιτάζουν, νομίζω με θαυμασμό. Στην πραγματικότητα, αυτός που τους θαυμάζει είμαι εγώ. 

Ουάου, το σιντριβάνι της Ομόνοιας! Πρώτη μου φορά περνάω δίπλα από την πλατεία, πάνω στο δρόμο και δεν κινδυνεύω! Εν τούτοις οι παλμοί μου ανεβαίνουν και ιδρώνω. Βλέπω όνειρο; Αποκλείεται, ακόμα και αν κοιμάμαι εγώ, υπάρχουν και δεκάδες άλλοι γύρω μου που είδαν τα ίδια πράγματα. Αλήθεια σας λέω! Ούτε και σχόλασα πριν λίγο από τη βραδινή μου βάρδια στο bar, ούτε αναζητώ τους τελευταίους "ξενύχτηδες" φίλους μου σε κάποιο μαγαζί του κέντρου.

Ήταν μερικές από τις στιγμές που συνάντησα τυχαία (run into it, που λέμε και στο χωριό) κατά τη διάρκεια του πρόσφατου ημιμαραθωνίου (21.000 μέτρα) της Αθήνας. Τα συναισθήματα αυτά τα έχω ξαναζήσει. Οι ορμόνες που κατακλύζουν το σώμα με κάνουν να "θέλω ξανά". Είναι μια σχέση εξάρτησης, ανακάλυψης ορίων, εσωστρέφειας, πίστης και εσωτερικού διαλογισμού. Το βράδυ, όταν συνοδεύεται με μια δροσερή pale ale μπίρα είναι ιδανικά. Αποτελούν το δικό μου finebeing. Στην υγειά σας!