ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΒΡΟΧΕΡΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΜΟΥ

Για όποιον οδηγεί μοτοσικλέτα τις περισσότερες μέρες του χρόνου και ανεξαρτήτως καιρού, η πρόγνωση για το δελτίο καιρού είναι πιο αγαπημένη ενασχόληση, ακόμα και από εκείνη του...αγρότη!

Παρότι το προγνωστικό δελτίο καιρού "μιλούσε" χθες για βροχές και καταιγίδες, όταν ξύπνησα το πρωί για να ετοιμαστώ να φύγω, θεώρησα ότι "όσο έβρεξε, έβρεξε". Βλέπετε, είχε κάνει τέτοιο "σαματά" ο καιρός όλο το βράδυ που κάθε τόσο ξυπνούσα από τα μπουμπουνητά. Αν και πήρα μαζί μου τα αδιάβροχα, ανέβηκα στη μηχανή με την πεποίθηση ή αν θέλετε την ελπίδα, πως θα διένυα στεγνός τα περίπου 20 χιλιόμετρα έως ότου θα έφτανα στον προορισμό μου. Φτάνοντας ως τα μισά, έλεγα μπράβο στον εαυτό μου που μετά από τόσα χρόνια οδηγός είχα μάθει να "διαβάζω" τον ουρανό.

Είχα εμπιστευτεί το ένστικτό μου και ήμουν περήφανος για αυτό. Έριξα μια ματιά στο ρολόι του τιμονιού και άρχισα να σκέφτομαι πώς θα περάσω τον χρόνο που θα μου περίσσευε μέχρι την έναρξη του ραντεβού μου. Τότε ακριβώς, ήταν που έπεσε μια σταγόνα βροχής πάνω στον αριθμό 9, παραμορφώνοντάς τον σε ένα περίεργο ψηφιακό σύμβολο. Έστρεψα το βλέμμα μου προς τα σύννεφα και έπειτα πάλι στο "9". Είχε χαθεί μέσα στις όλο και περισσότερες σταγόνες που το κάλυπταν.

Μια ξαφνική καταιγίδα ξέσπασε μέσα σε δευτερόλεπτα και η απόφασή μου να σταματήσω κάτω από μια πεζογέφυρα έσωσε τη "μοτοσικλετική" μου αξιοπρέπεια. Ώσπου να βάλω τα αδιάβροχα ένιωθα να βρίσκομαι κάτω από έναν καταρράκτη. Όσο αισθανόμουν στεγνός το συναίσθημα αυτό είναι πολύ όμορφο.

Στάθηκα για 4-5 λεπτά και αποφάσισα να συνεχίσω ξανά. Όσο το κράνος δεν θολώνει από τη διαφορά της θερμοκρασίας (εντός και εκτός ζελατίνας), αισθάνομαι σχετικά ασφαλής στη βροχή. Μοιάζει να κινούνται όλα σε μια διαφορετική διάσταση. Και η διάσταση του χρόνου αλλάζει επίσης ή τουλάχιστον έτσι πρέπει. Κανείς δεν πρέπει να βιάζεται όταν ρίχνει τέτοια βροχή. Το μόνο που έχει σημασία είναι, απλά, το να φτάσεις κάποια στιγμή. Και να μην χρειάζεται να αλλάξεις και … κάλτσες επίσης!
Καθώς συμβαίνουν όλα αυτά, σκέφτομαι μια πολύ παλιά ιστορία που είχα συναντήσει σε μια από τις αφηγήσεις του αείμνηστου Gary ("gaz") Regan. Πήγαινε κάπως έτσι:

“ "Καθώς οδηγούσα το αυτοκίνητό μου για να φτάσω στο bar για τη βραδινή μου βάρδια, ο ουρανός άλλαξε διάθεση και ξέσπασε μια μπόρα. Οδηγούσα πολύ προσεκτικά, καθώς άκουγα στο ραδιόφωνο ότι θα είναι μια κάπως καταθλιπτική, τρομακτική νύχτα. Έφτασα στο bar και έριξα μια ματιά στο κινητό μου. Ο φίλος μου ο Χ (σημείωση: δεν θυμάμαι το όνομα) μου είχε στείλει σε SMS: "Ελπίζω να δουλεύεις αυτή την όμορφη βροχερή μέρα. Θα σε επισκεφθώ για ένα ποτό και αν έχεις λίγο χρόνο θα τα πούμε".” 

Τόσο στον gaz, όσο και σε εμένα, είχε προκαλέσει τεράστια εντύπωση ο χαρακτηρισμός μιας μέρας με καταιγίδα, ως "όμορφη". Και για να είμαι ειλικρινής, από τότε, κάθε φορά που ξεσπά καταιγίδα προσπαθώ να το βλέπω (και) κάπως έτσι. Είναι η οπτική του finebeing σε μια κατά τα άλλα βροχερή μέρα.