ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ SLOW CINEMA;

Το αργό tempo στα πλάνα είναι μόνο ένα από τα χαρακτηριστικά του slow cinema, ή αλλιώς του αργού κινηματογραφού! Αν είσαι cinefil σίγουρα ξέρεις ότι αυτό το είδος του "στοχαστικού" κινηματογράφου σημαίνει παραπάνω από όσα κάποιος φαντάζεται. 

Πάμε να δούμε γιατί το cinema που κινείται αργά είναι ο κρυμμένος θησαυρός της έβδομης τέχνης!

Τι είναι το slow cinema;

Το slow cinema είναι μια κινηματογραφική τάση που ξεκίνησε να γίνεται δημοφιλής στη δεκαετία του 1960 που άφηνε επίτηδες μεγάλες παύσεις μέσα στην ταινία. Μια νέα αντίληψη στις κινηματογραφικές παραγωγές ήθελε πια την ίδια τη διάρκεια να μπορεί να γίνει κινηματογραφικό στοιχείο, όπως το μοντάζ ή το cinematography.

Μεγαλύτερης διάρκειας λήψεις, λιγότερο editing και έμφαση στο νατουραλιστικό acting έδινε μια τελείως διαφορετική αισθητική στις ταινίες. Υιοθετήθηκε αρκετά από τον ευρωπαϊκό και σοβιετικό κινηματογράφο, δημιουργώντας ταινίες κάπως πιο "ξένες" θα λέγαμε στην μέχρι τότε αισθητική που είχε διαμορφωθεί από το Χόλιγουντ.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Oda Cinema (@odacinema_)

[Από την ταινία Sátántangó (Béla Tarr, 1997)]

Γιατί το slow cinema είναι ενδιαφέρον;

Το slow cinema σκόπιμα κρατά το κοινό σε αναμονή, χτίζει το συναίσθημα και γι’ αυτό στο τέλος η ανταμοιβή για τον θεατή είναι σαν συναισθηματικό πυροτέχνημα. Οι καλύτερες ταινίες αργού κινηματογράφου καλλιεργούν μια συνεχόμενη επίδραση στον θεατή, ο οποίος απορροφάται και βυθίζεται σε έναν κόσμο που κινείται αργά. Μια συγκεκριμένη αναπάντεχη αποκάλυψη ή μια φαινομενικά ήρεμη στιγμή που μετατρέπεται σε μια έντονη συναισθηματικά εμπειρία, είναι το highlight που ο θεατής ανυπόμονα επιθυμεί.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Movie Poster of the Day (@movieposterofthday)

[από την ταινία The Headless Woman (Lucrecia Martel, 2008)]

Τη δεκαετία 2000-2010 τα slow cinema movies αγαπήθηκαν από ένα ευρύτερο κοινό. Σε αυτό κυρίως βοήθησαν αρκετά και τα social media. Πλέον υπάρχουν ολόκληρες ομάδες αφιερωμένες στο slow cinema με χιλιάδες μέλη, τα οποία λατρεύουν να ανταλλάσουν απόψεις για τέτοιες ταινίες και να μοιράζονται την εμπειρία τους από την παρακολούθηση κάποιας slow cinema προβολής.

Διάβασε επίσης: Τι συμβαίνει όταν το σινεμά εμπνέεται από τη ζωγραφική;

Ποια είναι τα 4 βασικά χαρακτηριστικά του slow cinema;

1. Έλλειψη διαλόγων: Γενικά στις ταινίες αυτές δεν υπάρχει διάλογος. Αν και όταν θα υπάρχει, συχνά θα αποτελείται από λίγες μόνο λέξεις.

2. Μικρή κίνηση της κάμερας: Η κάμερα κινείται ελάχιστα. Μπορεί να δεις για παράδειγμα το φόντο να κινείται, αλλά η κάμερα θα παραμείνει στη θέση της για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Every Oscar Ever (@everyoscarever)

[Από την ταινία Roma (Alfonso Cuarón, 2018)]

3. Φυσικός ήχος: Ο αργός κινηματογράφος συνήθως δεν έχει soundtrack ούτε οι σκηνές είναι απαραίτητα «ντυμένες» με μουσική. Αντίθετα, ακούγεται έκδηλα ο θόρυβος του περιβάλλοντος.

4. Λήψεις μεγάλης διάρκειας: Τα slow movies είναι μια συλλογή από άλλες πολύ μεγάλες ταινίες. Δεν γίνεται ιδιαίτερο μοντάζ, γι’αυτό και ο χρόνος περνά αργά. Δύο λεπτά χωρίς editing μπορεί να είναι δύο λεπτά στο ίδιο πλάνο! Αντιθέτως, στις ταινίες του Χόλιγουντ σε δύο λεπτά έχουν συμβεί στις οθόνες μας πολλά παραπάνω πράγματα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Cinematic_Imagery (@cinematic_imagery)

[Από την ταινία A Brighter Summer Day (Edward Yang, 1991)]

Ποιες slow cinema ταινίες αξίζει να δεις;

An Elephant Sitting Still (2018)

Το "An Elephant Sitting Still" είναι μια κινηματογραφική ταινία που ξεχωρίζει για την βαθιά της ανθρώπινη αντίληψη και τη συναισθηματική της ένταση. Η ταινία, σκηνοθετημένη από τον Hu Bo, αποτελεί το πρώτο και τελευταίο έργο του, καθώς δυστυχώς έφυγε από τη ζωή πριν προλάβει να δει την τελική του δημιουργία.

Παρουσιάζει τέσσερις διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την καθημερινή απόγνωση και απομόνωση. Μέσα από ένα σκοτεινό, ρεαλιστικό περιβάλλον, οι ήρωες αναζητούν έναν τρόπο να ξεφύγουν από την άγνοια και την απάθεια που τους περιβάλλει. Οι ζωές τους διασταυρώνονται καθώς αναζητούν έναν μυθικό ελέφαντα που κάθεται ακίνητος, ο οποίος, σύμφωνα με τον μύθο, προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για απελευθέρωση και αναζήτηση ελπίδας.

Η ταινία διαρκεί περίπου τέσσερις ώρες και παραμένει σταθερά συναρπαστική, κρατώντας τον θεατή σε αγωνία μέχρι την τελευταία της στιγμή.

Το φιλμ έχει αποσπάσει μεταξύ άλλων το Βραβείο FIPRESCI για την Καλύτερη Ταινία Φεστιβάλ Διεθνούς Κινηματογράφου Βερολίνου (Berlin International Film Festival) 2018.

Andrei Rublev (1966)

Η ταινία "Andrei Rublev" είναι ένα σοβιετικής παραγωγής βιογραφικό και ιστορικό δράμα του 1966 σε σκηνοθεσία Αντρέι Ταρκόφσκι και σε σενάριο του τελευταίου μαζί με τον Αντρέι Κοντσαλόφσκι. Η ταινία βασίζεται στη ζωή του Αντρέι Ρούμπλεφ, του Ρώσου αγιογράφου του 15ου αιώνα, χωρίς όμως να περιορίζεται αυστηρά στην πραγματική ιστορία.

Τα θέματα που θίγονται στην ταινία περιλαμβάνουν την καλλιτεχνική ελευθερία, τη θρησκεία, την πολιτική ασάφεια, τον αυτοδιδακτισμό και την έννοια της τέχνης σε ένα κατασταλτικό καθεστώς. Το έργο δεν προβλήθηκε αρχικά στην αθεϊστική Σοβιετική Ένωση για χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του, πλην μιας μοναδικής προβολής του 1966 στη Μόσχα. Μια εκδοχή της ταινίας παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1969, όπου κέρδισε το βραβείο FIPRESCI.

A Lullaby to the Sorrowful Mystery (2016)

To “A Lullaby to the Sorrowful Mystery” είναι μια ιστορική δραματική ταινία φαντασίας του 2016 σε σκηνοθεσία Λαβ Ντίαζ. Προτάθηκε για τη Χρυσή Άρκτο στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, αλλά τελικά κέρδισε το βραβείο Alfred Bauer (Ασημένια Άρκτος, 2ο Βραβείο).

Η ιστορία τοποθετείται χρονικά στην περίοδο της επανάστασης των Φιλιππίνων του 1896 – 1897 ενάντια στους Ισπανούς αποικιοκράτες. Το A Lullaby to the Sorrowful Mystery διασυνδέει τέσσερα αφηγηματικά νήματα που περιστρέφονται γύρω από αυτό το ιστορικό γεγονός.

Η ταινία έλαβε ανάμεικτες κριτικές, με τον προβληματισμό των κριτικών να κατευθύνεται κυρίως στον ρυθμό της ταινίας και στη συγκεχυμένη αφήγηση της. Η τέχνη διχάζει πολλές φορές. Έτσι κι εδώ, υπήρξαν κάποιοι κριτικοί που εκθείασαν το έργο. Ένας από αυτούς ήταν και ο Ιταλός κριτικός κινηματογράφου, Giampiero Raganelli, ο οποίος δήλωσε:

«Οκτώ ώρες μαγευτικού ασπρόμαυρου, οκτώ ώρες ομορφιάς»

Photo banner: Roma , Alfonso Cuarón