ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ACCRA ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ ΤΟΣΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ;

Πληθυσμός, ιστορία, σημεία ενδιαφέροντος, αρχιτεκτονική, νυχτερινή ζωή, αγορές, προϊόντα παραδοσιακά και μη, μέρη για κοντινές εκδρομές. Αυτά είναι συνήθως τα βασικά για να περιγράψεις μια πόλη. Θα είναι συνταγή αποτυχίας, αν προσπαθήσω να σου μιλήσω για την Accra (ο τόνος στο τελευταίο α) της εξωτικής Ghana, της ακόμα πιο εξωτικής Δυτικής Αφρικής, χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο. Και θα είναι και άδικο. Όχι γιατί δεν έχει υλικό για να μιλήσεις για όλα αυτά, το αντίθετο. Τα έχει όλα, άλλα σε περισσότερο και άλλα σε λιγότερο βαθμό. 

Θα ήταν όμως άδικο, γιατί θα παρέλειπα ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που κάνει την πόλη διαφορετική (συνέχιζε να διαβάζεις αν σου κίνησα την περιέργεια) και επιπλέον θα σου δημιουργούσα προσδοκίες που ίσως ήταν λάθος, ιδιαίτερα αν δεν έχει τύχει να ταξιδέψεις εκτός Ευρώπης. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν γκρεμίζοντας όποιες ρομαντικές σκέψεις έρχονται στο μυαλό σου. Η Accra είναι μια πόλη δύσκολη. Θέλει πολύ υπομονή, προγραμματισμό για το τι θα κανείς και πότε, και γενικά είναι έτοιμη να τεστάρει αυτό που οι πολυεθνικάριοι αποκαλούν adaptability – την προσαρμοστικότητά σου, όταν κάτι δεν πάει, όπως το είχες σχεδιάσει.

Πάμε τώρα να το χτίσουμε από εκεί. Παρά το ότι είναι δύσκολη σαν πόλη, ειλικρινά μου λείπει όταν φεύγω. Δεν μου συνεβει το ίδιο με την Κοπενγχάγη, ούτε με την Bangkok, και μου συνέβη ελάχιστα με τη Γάνδη (η οποία είναι πανέμορφη και έχει και τις καλύτερες τηγανητές πατάτες). Αλλά η Accra μου λείπει σχεδόν όσο μου λείπει και η Αθήνα, η πόλη που μεγάλωσα και έζησα το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Προφανώς συμβάλλει το γεγονός ότι και στις δυο πόλεις έχω πλέον οικογένεια και δικούς μου ανθρώπους, αλλά δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος.

Γιατί η Accra είναι τόσο ιδιαίτερη σαν πόλη;

Το νερό είναι ένας λόγος. Η Accra είναι χτισμένη πάνω στη θαλλασα. Και η θάλασσα έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να επηρεάζει την κουλτούρα των ανθρώπων και την ζωή στην πόλη. Ίσως λόγω του ότι κάνει πολύ ευκολότερο το εμπόριο, και ως επακόλουθο την επικοινωνία και την επαφή με άλλους ανθρώπους και άλλες κουλτούρες. Θέλω να πιστεύω ότι κάνει τους ανθρώπους που ζουν κοντά της πιο ανοιχτούς και ταυτόχρονα πιο επιρρεπείς στα ταξίδια και την περιπέτεια.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, μαζί με τα καλά έφερε και τα κακά με τη μορφή Πορτογάλλων, Ολλανδών, Δανών και Άγγλων, οι οποίοι στο όνομα του λευκού δέρματός τους, περιτυλιγμένου με θρησκευτικούς μανδύες, εκμεταλλεύτηκαν για χρόνια το χρυσό και το κακάο πριν στραφούν στο δουλεμπόριο, τα σημάδια του οποίου είναι ακόμα ξεκάθαρα κυρίως στην Αμερική. Αν τύχει να βρεθείς στην Γκάνα, μην παραλείψεις να πας στο κάστρο της Elmina, το κέντρο του δουλεμπορίου το 17ο αιώνα και ίσως το πιο συγκλονιστικό μουσείο που έχω επισκεφθεί. Μεγάλη η παρένθεση αναγνώστη μου, αλλά καλό είναι να λέμε κάποια πράγματα.

Κατά τ’αλλα, η θάλασσα, εκτός από την επιρροή στην κουλτούρα των κάτοικων της Accra, αποτελεί και αγαπημένη διέξοδο από το ό,τι συμβαίνει μέσα στην πόλη, όχι πάνω από 2-3 χιλιόμετρα πιο βόρεια, και χαρίζει ένα πολύ χρήσιμο απογευματινό αέρα που κάνει τη ζέστη αρκετά πιο υποφερτή. Και μέχρι να ολοκληρωθεί ο παράκτιος περίπατος που χτίζεται καθώς μιλάμε, τα beach bars και εστιατόρια στην περιοχή του Labadi είναι το ιδανικό μέρος να χαζεύεις τα κύματα και πιτσιρικάδες που κάνουν surf.

Η θάλασσα από μονή της δεν θα ήταν αρκετή. Αυτό που κάνει την Accra τουλάχιστον ιδιαίτερη είναι η ενέργειά της. Οι άνθρωποι εδώ ξέρουν δύο πράγματα. Ότι οι κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται για αυτούς, και ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον άλλο. Και αυτό σημαίνει πως κάθε μέρα καθένας πρέπει να βγει εκεί έξω και να εξασφαλίσει αυτά που  θεωρεί ως τα ελάχιστα αποδεκτά για την οικογένειά του. Ο καθένας από το πόστο του, πλούσιος, λιγότερο πλούσιος ή καθόλου πλούσιος.

Και αυτό δημιουργεί έναν ιδιόμορφο ανταγωνισμό, με τα καλά του και τα κακά του, αλλά κυρίως μια ιδιαίτερη ενέργεια, ότι κάθε μέρα μπορεί να είναι η μέρα σου, η μέρα που θα νικήσεις, η μέρα που θα καταφέρεις κάτι ιδιαίτερο. Και αυτό κάνει τα πράγματα να κινούνται γρήγορα, και κάθε φορά που κάποιος από τον κύκλο σου προχωράει ένα βήμα μπροστά, ντοπάρεσαι να καταφέρεις τα ίδια και περισσότερα. Και όταν ο καθένας καταφέρνει αυτό που του αναλογεί λίγο ή πολύ παραπάνω, εξασφαλίζει ότι οι άνθρωποι γύρω του, η οικογένεια και οι φίλοι του θα λάβουν μέρος των "καρπών" της επιτυχίας, είτε αυτό είναι φαγητό, είτε χρήματα, είτε δώρα. Και κάπως έτσι μια κοινωνία που δεν εξαρτάται από κυβερνήσεις και ΜΚΟ, δεν έχει άστεγους ή ανθρώπους χωρίς φαγητό.

Οι μέρες στην Accra δεν είναι απαραίτητα εύκολες. Αλλά όταν τελειώνουν, ενίοτε χαζεύοντας τα κύματα που σπάνε στην παράλια, νιώθεις ότι κάτι κατάφερες.
Νιώθεις ζωντανός! Και αυτό για μένα είναι finebeing.