ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΚΑΝΑ

Ζέστη. 32-35 βαθμοί Κελσίου. Υγρασία. Πάνω από 70%. Από αυτή που όταν ανοίγεις το παράθυρο μέσα σε δύο λεπτά νιώθεις να κολλάς ολόκληρος. Αυτά συνηθίζονται μετά τους πρώτους 2-3 μήνες. Αυτό που δεν νομίζω ότι μπορώ να συνηθίσω είναι η ησυχία. Είναι περίεργη και οριακά απόκοσμη. Την έφερε το 4ο κύμα του ιού, η δεύτερη σειρά μέτρων που συμπεριλαμβάνουν απαγόρευση κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες. Αυτά σκέφτομαι κοιτάζοντας, προνομιακά, τον ποταμό Chao Praya από τον 31ο όροφο της πολυκατοικίας που μένω, 800 μέτρα ανατολικά της Chinatown στην εξωτική Bangkok του βασιλείου της Ταϋλάνδης.

Είμαι στο τραπέζι που έχει γίνει γραφείο και χώρος καθημερινής εργασίας, στο σαλόνι του διαμερίσματός μου, χαζεύοντας και προσπαθώντας να γράψω το επόμενο κείμενο που θα διάβαζες, αντί αυτού που διαβάζεις τώρα. Το θέμα που είχα επιλέξει ήταν "Το bar" και ήθελα να γράψω ένα κείμενο γρήγορο και ενδιαφέρον που θα σου άρεζε, τουλάχιστον όσο και το πρώτο (αν δεν σου άρεσε το πρώτο, πώς και ήρθες πάλι εδώ να διαβάσεις;). Αλλά δεν το έχω καταφέρει ούτε στο ελάχιστο.

Έχω γράψει και σβήσει περισσότερες φορές και από τότε, στην πρώτη δημοτικού που μάθαινα τα διαστήματα μεταξύ των λέξεων. Η δασκάλα είχε πει να αφήσουμε διάστημα ενός δάχτυλου μεταξύ της κάθε λέξης, αλλά δεν είπε ποιου δάχτυλου. Οπότε, για ποικιλία, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω διαφορετικό δάχτυλο για κάθε διάστημα. Δημιουργικό! Μάλλον η δασκάλα δεν θα συμφωνούσε. Σίγουρα η μάνα μου δε συμφώνησε. Γόμα και μπορείς να φανταστείς τη συνέχεια.

Μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω για το αγαπημένο μου bar, τη στιγμή που εδώ που βρίσκομαι, 2 χρόνια μετά την έναρξη της πανδημίας, υπάρχουν πάνω από 20.000 κρούσματα ημερησίως και ελάχιστα εμβόλια.

Τα νοσοκομεία καταρρέουν και άνθρωποι πεθαίνουν, στην καλύτερη περίπτωση στα σπίτια τους, στη χειρότερη στο δρόμο. Μιλάω με φίλους και ανοίγω sites να ξεφύγω λίγο από την εδώ πραγματικότητα και συνειδητοποιώ ότι η μισή Ευρώπη καίγεται και η άλλη μισή πλημμυρίζει. Κλεισμένος σε ένα διαμέρισμα για 6 μήνες πλέον, χωρίς να μπορείς να κάνεις πολλά για όλα αυτά και άλλα τόσα που συμβαίνουν (reports για την κλιματική αλλαγή, σεισμοί, Αφγανιστάν κτλ., κτλ.) νιώθεις κάπου-κάπου μια πίεση, μια απαισιοδοξία.

 Έχουν περάσει οι πρώτοι 6 μήνες μετά τη μετακίνησή μου στη χώρα και έχω αρχίσει να συνηθίζω. Δεν είναι ούτε όσο εύκολο μπορείς να φανταστείς, ούτε όσο δύσκολο. Δεν είναι εύκολο γιατί όταν μετακινήσαι σε μια τέτοια χώρα "υψηλού κινδύνου" με μια πολυεθνική, περνάς από έναν σκασμό εκπαιδεύσεων ασφαλείας που περιλαμβάνουν οδηγίες από το πώς να συμπεριφέρεσαι στα πλαίσια της εκεί κουλτούρας, μέχρι τι πρέπει να κάνεις σε περίπτωση απαγωγής.  Αυτό το τελευταίο είναι το αγαπημένο μου. Γιατί αφού διαβάσεις ένα κατεβατό με κανόνες, η τελευταία πρόταση είναι "Σε περίπτωση απαγωγής ο μέσος όρος για την απελευθέρωσή σου είναι τόσες ημέρες". Το διαβάζεις μια φορά και δε δίνεις σημασία. Μετά από ένα λεπτό όμως, κάνει κλικ. Για να υπάρχει μέσος όρος σημαίνει ότι αυτό έχει συμβεί πάνω από δύο φορές... Όπως καταλαβαίνεις, την πρώτη φορά που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι κίνδυνος.  

Αλλά όπως σου είπα, δεν είναι και δύσκολο. Όταν αρχίσεις να ζεις, να κυκλοφορείς στην πόλη, να γνωρίζεις και να μιλάς με ανθρώπους, καταλαβαίνεις ότι τα πρωτόκολλα ασφάλειας είναι χρήσιμα μεν, αλλά γραμμένα για συγκεκριμένους λόγους.

Φυσικά και παίρνεις μέτρα, αλλά παράλληλα αναπτύσεις μια άλλη αντίληψη του τι μπορεί να είναι επικίνδυνο και τι όχι. Και πίστεψέ με, η Άκκρα δεν καθόλου πόλη "υψηλού κινδύνου". Έτσι λοιπόν, έχω σταματήσει να χρησιμοποιώ τον οδηγό που μου παρείχε η εταιρία και απολαμβάνω την ελευθερία μου! 

Είναι Παρασκευή απόγευμα και οδηγώ από το γραφείο στο σπίτι μου. Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει και μαζί και η θερμοκρασία, οπότε αποφασίζω να κατεβάσω το παράθυρο στη μέση και να πάρω φρέσκο αέρα αντί για κλιματισμό. Σταματάω στο φανάρι. Πόρτες κλειδωμένες, όπως ορίζει το πρωτόκολλο. 

Ένα από τα χαρακτηριστικά πράγματα που θα δεις στην Άκκρα είναι οι πωλητές στα φανάρια.

Σε κάθε φανάρι υπάρχουν μερικές δεκάδες, μέχρι και εκατοντάδες μικροπωλητές (ανάλογα με την κίνηση και τη διάρκεια του κόκκινου φαναριού), οι οποίοι πουλάνε κυριολεκτικά τα πάντα. Από τσίχλες και κάρτες ανανέωσης για το κινητό, μέχρι και... προφυλακτήρες (το έχω δει με τα μάτια μου, δεν υπερβάλλω!). Όλοι αυτοί λοιπόν που εκεί τους λένε "hawkers", κάθε φορά που το φανάρι γίνεται κόκκινο, αρχίζουν να περπατούν αντίθετα στην κυκλοφορία, από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή σου και να πουλήσουν. 

Είναι μια δουλειά που δεν είναι καθόλου εύκολη. Πρέπει να είσαι στον ήλιο και τη ζέστη της κίνησης όλη μέρα και προφανώς το κέρδος είναι μικρό. Αλλά όταν χρειάζεσαι χρήματα και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, για όποιο λόγο, αυτό είναι μία λύση. 

Τον βλέπω να με "κλειδώνει" από απόσταση. Είναι ένας τύπος ψηλός και αδύνατος και κρατάει ένα ξύλινο κουτί, μάλλον με τσίχλες. "Hey, white man!" φωνάζει από απόσταση, ώστε να μη με πλησιάσει ο ανταγωνισμός. Αυτόματα αρχίζω να κάνω το  check. Πόρτες κλειδωμένες, laptop ασφαλές στο πορτ-μπαγκάζ, τηλέφωνο μέσα στο arm-rest. Σε αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα είναι ήδη στο παράθυρό μου. Με χαιρετάει με χαμόγελο. Προσπαθώ να είμαι ευγενικός και να μην ανοίξω κουβέντα. Με ρωτάει αν θα αγοράσω τσίχλες. Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω καθόλου χρήματα πάνω μου, μόνο την κάρτα μου. Του εξηγώ, χαμογελάει.

"Δεν πειράζει, μια άλλη φορά", μου λέει. Με ρωτάει αν είναι όλα καλά, πώς ήταν η μέρα μου. Το φανάρι ανάβει. Αρχίζουν τα αυτοκίνητα να κινούνται. Τον χαιρετάω και αφήνω το φρένο. Χαμογελάει. "Καλή τύχη!", μου λέει. Όχι "καλό απόγευμα", όχι "γεια σου", "καλή τύχη".

Φεύγω και σκέφτομαι.

Πρώτον γιατί "καλή τύχη"; Μάλλον καταλαβαίνει ότι άσχετα με το τι είσαι ή τι έχεις στην τσέπη σου, προφανώς τη χρειάζεσαι.

Δεύτερον, ότι μετά από μια ολόκληρη μέρα κάτω από τον ήλιο και μέσα στη ζέστη και στη σκόνη, και παρότι δεν πούλησε, παρέμεινε θετικός και χαμογελαστός. Και όταν αγόραζα τσίχλες και όταν όχι. Γιατί είχε μάλλον αποφασίσει, ότι άσχετα με το πού "έτυχε" να βρίσκεται οικονομικά, κοινωνικά, εύκολα ή δύσκολα στη ζωή του, θα είναι πάντα θετικός. Και θα χαμογελάει. 

"Να επιλέγεις να είσαι χαρούμενος. Να επιλέγεις να παραμένεις θετικός."

Αυτό για μένα είναι finebeing.

Article Banner Photo Credits @makuazu