ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΚΑΝΑ
ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ FINEBEING ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΙΛΟΓΗ
Ζέστη. 32-35 βαθμοί Κελσίου. Υγρασία. Πάνω από 70%. Από αυτή που όταν ανοίγεις το παράθυρο μέσα σε δύο λεπτά νιώθεις να κολλάς ολόκληρος. Αυτά συνηθίζονται μετά τους πρώτους 2-3 μήνες. Αυτό που δεν νομίζω ότι μπορώ να συνηθίσω είναι η ησυχία. Είναι περίεργη και οριακά απόκοσμη. Την έφερε το 4ο κύμα του ιού, η δεύτερη σειρά μέτρων που συμπεριλαμβάνουν απαγόρευση κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες. Αυτά σκέφτομαι κοιτάζοντας, προνομιακά, τον ποταμό Chao Praya από τον 31ο όροφο της πολυκατοικίας που μένω, 800 μέτρα ανατολικά της Chinatown στην εξωτική Bangkok του βασιλείου της Ταϋλάνδης.
Έχουν περάσει οι πρώτοι 6 μήνες μετά τη μετακίνησή μου στη χώρα και έχω αρχίσει να συνηθίζω. Δεν είναι ούτε όσο εύκολο μπορείς να φανταστείς, ούτε όσο δύσκολο. Δεν είναι εύκολο γιατί όταν μετακινήσαι σε μια τέτοια χώρα "υψηλού κινδύνου" με μια πολυεθνική, περνάς από έναν σκασμό εκπαιδεύσεων ασφαλείας που περιλαμβάνουν οδηγίες από το πώς να συμπεριφέρεσαι στα πλαίσια της εκεί κουλτούρας, μέχρι τι πρέπει να κάνεις σε περίπτωση απαγωγής. Αυτό το τελευταίο είναι το αγαπημένο μου. Γιατί αφού διαβάσεις ένα κατεβατό με κανόνες, η τελευταία πρόταση είναι "Σε περίπτωση απαγωγής ο μέσος όρος για την απελευθέρωσή σου είναι τόσες ημέρες". Το διαβάζεις μια φορά και δε δίνεις σημασία. Μετά από ένα λεπτό όμως, κάνει κλικ. Για να υπάρχει μέσος όρος σημαίνει ότι αυτό έχει συμβεί πάνω από δύο φορές... Όπως καταλαβαίνεις, την πρώτη φορά που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι κίνδυνος.
Αλλά όπως σου είπα, δεν είναι και δύσκολο. Όταν αρχίσεις να ζεις, να κυκλοφορείς στην πόλη, να γνωρίζεις και να μιλάς με ανθρώπους, καταλαβαίνεις ότι τα πρωτόκολλα ασφάλειας είναι χρήσιμα μεν, αλλά γραμμένα για συγκεκριμένους λόγους.
Φυσικά και παίρνεις μέτρα, αλλά παράλληλα αναπτύσεις μια άλλη αντίληψη του τι μπορεί να είναι επικίνδυνο και τι όχι. Και πίστεψέ με, η Άκκρα δεν καθόλου πόλη "υψηλού κινδύνου". Έτσι λοιπόν, έχω σταματήσει να χρησιμοποιώ τον οδηγό που μου παρείχε η εταιρία και απολαμβάνω την ελευθερία μου!
Είναι Παρασκευή απόγευμα και οδηγώ από το γραφείο στο σπίτι μου. Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει και μαζί και η θερμοκρασία, οπότε αποφασίζω να κατεβάσω το παράθυρο στη μέση και να πάρω φρέσκο αέρα αντί για κλιματισμό. Σταματάω στο φανάρι. Πόρτες κλειδωμένες, όπως ορίζει το πρωτόκολλο.
Ένα από τα χαρακτηριστικά πράγματα που θα δεις στην Άκκρα είναι οι πωλητές στα φανάρια.
Σε κάθε φανάρι υπάρχουν μερικές δεκάδες, μέχρι και εκατοντάδες μικροπωλητές (ανάλογα με την κίνηση και τη διάρκεια του κόκκινου φαναριού), οι οποίοι πουλάνε κυριολεκτικά τα πάντα. Από τσίχλες και κάρτες ανανέωσης για το κινητό, μέχρι και... προφυλακτήρες (το έχω δει με τα μάτια μου, δεν υπερβάλλω!). Όλοι αυτοί λοιπόν που εκεί τους λένε "hawkers", κάθε φορά που το φανάρι γίνεται κόκκινο, αρχίζουν να περπατούν αντίθετα στην κυκλοφορία, από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή σου και να πουλήσουν.
Είναι μια δουλειά που δεν είναι καθόλου εύκολη. Πρέπει να είσαι στον ήλιο και τη ζέστη της κίνησης όλη μέρα και προφανώς το κέρδος είναι μικρό. Αλλά όταν χρειάζεσαι χρήματα και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, για όποιο λόγο, αυτό είναι μία λύση.
Τον βλέπω να με "κλειδώνει" από απόσταση. Είναι ένας τύπος ψηλός και αδύνατος και κρατάει ένα ξύλινο κουτί, μάλλον με τσίχλες. "Hey, white man!" φωνάζει από απόσταση, ώστε να μη με πλησιάσει ο ανταγωνισμός. Αυτόματα αρχίζω να κάνω το check. Πόρτες κλειδωμένες, laptop ασφαλές στο πορτ-μπαγκάζ, τηλέφωνο μέσα στο arm-rest. Σε αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα είναι ήδη στο παράθυρό μου. Με χαιρετάει με χαμόγελο. Προσπαθώ να είμαι ευγενικός και να μην ανοίξω κουβέντα. Με ρωτάει αν θα αγοράσω τσίχλες. Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω καθόλου χρήματα πάνω μου, μόνο την κάρτα μου. Του εξηγώ, χαμογελάει.
"Δεν πειράζει, μια άλλη φορά", μου λέει. Με ρωτάει αν είναι όλα καλά, πώς ήταν η μέρα μου. Το φανάρι ανάβει. Αρχίζουν τα αυτοκίνητα να κινούνται. Τον χαιρετάω και αφήνω το φρένο. Χαμογελάει. "Καλή τύχη!", μου λέει. Όχι "καλό απόγευμα", όχι "γεια σου", "καλή τύχη".
Φεύγω και σκέφτομαι.
Πρώτον γιατί "καλή τύχη"; Μάλλον καταλαβαίνει ότι άσχετα με το τι είσαι ή τι έχεις στην τσέπη σου, προφανώς τη χρειάζεσαι.
Δεύτερον, ότι μετά από μια ολόκληρη μέρα κάτω από τον ήλιο και μέσα στη ζέστη και στη σκόνη, και παρότι δεν πούλησε, παρέμεινε θετικός και χαμογελαστός. Και όταν αγόραζα τσίχλες και όταν όχι. Γιατί είχε μάλλον αποφασίσει, ότι άσχετα με το πού "έτυχε" να βρίσκεται οικονομικά, κοινωνικά, εύκολα ή δύσκολα στη ζωή του, θα είναι πάντα θετικός. Και θα χαμογελάει.
"Να επιλέγεις να είσαι χαρούμενος. Να επιλέγεις να παραμένεις θετικός."
Αυτό για μένα είναι finebeing.
Article Banner Photo Credits @makuazu
KEEP READING
-
ΠΩΣ ΒΙΩΝΕΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΓΑΛΛΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ;
Όντως, κάτι τρέχει στο Παρίσι. Προφανώς δεν αναφέρομαι στους δρομείς των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτοί τελείωσαν και μας έδωσαν εξαιρετικές ...
27 Σεπτεμβρίου -
5+1 ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΣΗΜΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Κατά τη διάρκεια του 20ου αλλά και του 21ου αιώνα έχουν υπάρξει κάποια ζευγάρια με πολύ μεγάλη δύναμη, απήχηση και επιρροή τα οποία ...
08 Σεπτεμβρίου -
ΓΙΑΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ Η ΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ;
Μάθε ότι η αστική περιπλάνηση είναι η πρόταση να βρεις κάτι ενδιαφέρον εκεί έξω που να σε κάνει να νιώθεις όμορφα! Δεν είναι απλά μια ...
25 Μαΐου