72 ΩΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΟΤΖΗ

Τα ταξίδια είναι ο καλύτερος τρόπος για να γεμίσεις νέες εικόνες, να γνωρίσεις αλλιώτικους πολιτισμούς και να εξελιχθείς ως άνθρωπος.

Ένας προορισμός άγνωστος, ο οποίος συμπεριλήφθηκε στα πλαίσια ενός ταξιδιού στη Ταϊλάνδη, με την οποία τυχαίνει να γειτονεύει, ήταν η Καμπότζη.

Εκ πρώτης όψεως, στις αναζητήσεις ξεχωρίζει ο ναός Άνγκορ Βατ, το μεγαλύτερο θρησκευτικό μνημείο παγκοσμίως. Πολλοί το γνωρίζουν και από την Αντζελίνα Τζολί στο ρόλο της ως Lara Kroft!

Ένα μέρος πραγματικά εντυπωσιακό, το οποίο αναβλύζει ιστορικότητα. Η χαοτική του έκταση και η δαιδαλώδης του δομή δημιουργούν μια εθελούσια αυθυποβολή. Αναρωτιέσαι πώς μπόρεσε ο ανθρώπινος πολιτισμός τόσα χιλιάδες χρόνια πριν να φτιάξει κάτι τόσο επιβλητικό και πλούσιο. Παράλληλα όμως σκέφτεσαι γιατί ο άνθρωπος στο όνομα της θρησκείας να οδηγήθηκε σε τέτοιες κατασκευές για να δείξει τη πίστη του και να ξεχωρίσει από τους άλλους.

Ακόμη πιο στενάχωρο είναι όταν σκέφτεσαι ότι ο άνθρωπος δεν εξελίχθηκε ποτέ σε αυτό το κομμάτι. Ακόμη νιώθει την έντονη ανάγκη να δημιουργήσει ολοένα και μεγαλύτερους, ακριβότερους και επιβλητικότερους χώρους λατρείας.

Ο συνειρμός αυτός με φέρνει πίσω στην όμορφη, αλλά και ζόρικη Καμπότζη.

Ζόρικη γιατί ένα από τα αξιοθέατα, όπου οι ντόπιοι ξεναγοί οδηγούν εμάς τους εξωγήινους του δυτικού πολιτισμού, είναι ένα χωριό χτισμένο πάνω στο νερό όπου ζουν πάνω από 1200 οικογένειες Καμποτζιανών και Ταϊλανδών.

Εκ πρώτης, όλοι θα φαντάζεστε ένα ειδυλλιακό τοπίο από αυτά που βλέπουμε βίντεο με drone και ζηλεύουμε.

Μια λέξη έχω να σας πω. Όχι!

Είναι ένα ατελείωτο έλος γεμάτο σκουπίδια, το οποίο ο καυτός ήλιος χτυπά αδυσώπητα, δίχως τις παραμικρές συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης για τα όντα εκεί, τα οποία τυγχάνουν να είναι άνθρωποι όπως εμείς.

Σπίτια δίχως φως, πνιγμένα από τη μυρωδιά.

Παιδιά που βουτάνε μέσα στα βρώμικα νερά για να ψαρέψουν μαζί με τους γονείς, είτε για φαγητό ή για να τα πουλήσουν στην αγορά.

Βρώμικα νερά, τα οποία αποτελούν και την αποχέτευση του κάθε σπιτιού καθώς δεν υπάρχουν τουαλέτες και υδραυλικές εγκαταστάσεις.

Η μόνη όαση είναι ένα πλωτό σχολείο με παιδάκια να παίζουν. Ένα αντικρουόμενο τοπίο, το οποίο αν κανείς από εμάς αντιπαραβάλλει με τις δικές του θύμησες, ουδεμία ταύτιση θα βρει.

Τι ευκαιρίες θα έχουν αυτά τα παιδιά σε σχέση με εμάς; Σε σχέση με τα δικά σας παιδιά; Πόσο άδικο είναι για αυτά τα παιδιά όταν τα δικά μας παιδιά παραπονιούνται για ένα μικρό δώρο ή για το ότι δεν έχουν καινούριο κινητό ή tablet;

Σκεφτείτε το μια στιγμή...

Προσπερνώντας το σχολείο κοντοσταθήκαμε σε ένα ντόπιο πλωτό μαγαζί που πουλούσε αναψυκτικά, κάποια σουβενίρ όχι και τόσο προσφιλή σε εμάς τους ζωόφιλους, ενώ είχε και ένα κλουβί με 20 κροκόδειλους. Έξαφνα, ένα μικρό βαρκάκι γεμάτο αναψυκτικά καταφθάνει στο μαγαζί. Δύο κουρασμένοι και ηλιοκαμένοι άνθρωποι ξεκινούν να κουβαλάνε το φορτίο, το οποίο μοιάζει αρκετά μεγάλο και χρονοβόρο.

Τότε λοιπόν αποφασίζουμε να βοηθήσουμε και ξεκινάμε να κουβαλάμε τις κούτες με τα αναψυκτικά και τις μπίρες.

Πρώτο συναίσθημα: παγωμάρα.

Δεύτερο συναίσθημα: χαμόγελο.

Αμέσως, 10 άνθρωποι ήρθαν και άρχισαν σε μια μικρή αλυσίδα να ξεφορτώνουν τις κούτες.

Σε 5 λεπτά είχαν όλα τελειώσει.

Το κερασμένο κρύο νερό έκρυβε όλα τα χαμόγελα και την αλληλεγγύη που μπορούσαν να εκφράσουν. Στη πραγματικότητα όμως, εμείς ήμασταν πιο χαρούμενοι.

Αυτά σου προσφέρουν τα ταξίδια!

Μικρές ιστορίες, οι οποίες αξίζουν να τις μοιράζεσαι και κάθε φορά που τις σκέφτεσαι, νοσταλγείς και φέρνεις στο νου σου αναμνήσεις. Ανθρώπους, στιγμές και εικόνες για τις οποίες οφείλεις να πας ένα βήμα παραπέρα. Να συμπονέσεις, να σεβαστείς, να διαδώσεις...

...Και όταν ο νους σου δεν είναι σε ένα αεροπλάνο, να τον ταξιδεύεις εσύ!